Wszelkie wydatki związane z kosztami kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy nie są wydatkami stanowiącymi koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem fiskusa wypłata dywidendy nie może stanowić wydatku umożliwiającego powstanie przychodu, nie jest też związana z utrzymaniem, czy też zabezpieczeniem tego źródła. Pozyskanie środków finansowych na wypłatę dywidendy pozostaje w bezpośrednim związku z podlegającym podziałowi zyskiem. W związku z tym wskazywane wydatki związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Sprawa w tym zakresie trafiła do NSA. Sąd  uznał stanowisko fiskusa. Zdaniem sądu oceniając możliwość zaliczenia wydatku w postaci odsetek od kredytów, czy pożyczek do kosztów uzyskania przychodów należy ustalić, na jaki cel zaciągnięty został kredyt czy pożyczka. Tylko bowiem w odniesieniu do odsetek od kredytu (pożyczki) związanej z uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów można rozważać możliwość zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodu. Nie można jednak uznać, że wystarczającą przyczyną do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów jest ogólnie sformułowana konieczność zapewnienia płynności finansowej podatnika, z pominięciem przyczyny, jaka wywołała niewystarczającą ilość środków na sfinansowanie należnej wspólnikom dywidendy.
 

Ponoszenie wydatków na pokrycie kosztów pozyskania i obsługi kredytu na wypłatę dywidendy nie ma związku z uzyskaniem (możliwością uzyskania) przychodu, ponieważ nie można powiązać możliwości jego uzyskania ze wspólnikami, którzy nie są źródłem pozyskania przychodu podatkowego.

Wydatki związane z kosztami pozyskania i obsługi kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy nie są więc wydatkami stanowiącymi koszt, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.